OUTRIDERS

مهم‌ترین وظیفه یک بازی ویدیویی در جذب مخاطبش، ارائه شروعی درگیر کننده، جذاب و سرگرم‌کننده است. شروعی که در تصمیم‌گیری گیمر برای ادامه دادن تجربه بازی یکی از کلیدی‌ترین موضوعاتی است که همواره باید از سوی تولیدکننده‌ها مورد توجه قرار گیرد. این شرایط اما به هیچ‌وجه برای بازی Outriders، صادق نیست. اثری که شروعی به معنای واقعی کلمه ضعیف دارد اما در ادامه و مرور جذابیت‌های خود به خصوص در زمینه گیم‌پلی را نمایان کرده و می‌تواند حتی با پشتیبانی مناسب برای سال‌ها در بازار باقی بماند.

با این حال نباید به راحتی از شروع ضعیف Outriders چشم‌پوشی کرد. شروعی که البته با حجم زیادی از مشکلات فنی همراه است و به شکل کلی ارزش‌های کیفی این اثر را کاهش می‌دهد. برداشت اولیه از تجربه ساخته جدید People Can Fly شاید چیزی شبیه به نسخه تعضیف شده مجموعه Gears of War باشد اما کافیست کمی به آن فرصت دهید تا متوجه شوید که Outriders نه تنها هیچ ارتباطی به انحصاری Xbox ندارد بلکه تا حدودی پا را فراتر از آثاری همچون Destiny و The Division قرار داده که به شکل کلی در میان آثار MMO پرمخاطب کنسولی به شمار می‌روند. بازی‌هایی که به هیچ‌وجه نمی‌توانند حتی نزدیک به MMO‌های حاضر روی کامپیوترهای شخصی شوند اما از بستر موجود روی کنسول‌های خانگی به شکل مناسبی بهره برده‌اند.

از همان لحظات ابتدایی که Outriders سعی دارد اطلاعاتی را درباره کلیت جهان بازی ارائه کند، متوجه می‌شویم که داستان در میان نکات قوت این بازی قرار نمی‌گیرد. داستان Outriders همان سفر انسان‌ها به سیاره‌ای جدید و ایجاد شرایطی متفاوت برای بومی‌های این محیط جدید است. سفری که بارها در سینما، تلویزیون و بازی‌های ویدیویی به عنوان کلیت داستان معرفی شده و دیگر نه جذاب است و نه می‌توان به آن اهمیت داد.

اینبار هم زمین نابود شده و حالا انسان‌های باقی مانده با فضاپیما به سراغ سیاره‌ای جدید تحت عنوان Epoch رفته‌اند تا شاید بتوانند در این محیط جدید ادامه زندگی خود را دنبال کنند. البته مثل همیشه این سیاره قرار نیست به راحتی در مقابل انسان‌ها تسلیم شود و همین موضوع شروعی است برای حضور شخصیت اصلی در نبردی که مشخص نیست آن طرفش چه نیرویی قرار دارد. اگر فکر می‌کنید شروعی کلیشه‌ای به راحتی وضعیت داستان‌سرایی Outriders را شرح می‌دهد باید به یک دهه پیش برگردیم.

چند هفته تا انتشار Bulletstorm، ساخته قبلی People Can Fly باقی مانده و آنها دمویی Parody با عنوان Duty Call را منتشر کردند که در اصل سعی در شوخی با کلیشه‌های مرسوم آن زمان شوترهای اول شخص داشت. دمویی که به شکل خاص مجموعه Call of Duty را هدف قرار داده بود سعی در بیان این موضوع داشت که Bulletstorm هر آن چیزی است که Call of Duty نیست. اتفاقی که به واقعیت تبدیل شد و Bulletstorm همان‌چیزی شد که Call of Duty نیست، یعنی شکست تجاری ! به زمان حال بازگردیم و با نگاهی دقیق به نحوه روایت، دیالوگ‌ها و کارگردانی Outriders، متوجه می‌شویم اثر جدید استودیو لهستانی در افق کلیشه‌های داستانی صنعت بازی تبدیل به یک نقطه شده. داستان Outriders پر است از تکه کلام‌های بی‌مزه، سربازهای زخم خورده و فرمانده‌هایی که حاضرند برای رسیدن به هدف تمامی زیردست‌های خود را فدا کنند. تمام این کلیشه‌ها به بدترین شکل و البته جدی‌ترین روش ممکن مطرح می‌شوند و باید آنها را در کنار دو موضوع دیگر در داستان بازی قرار دهیم. اولین مسئله به کلیت داستان ارتباط دارد و Outriders در ابتدا با وجود عملکرد ضعیف می‌تواند تا انتهای کار نتیجه‌ای قابل قبول را ارائه کند. در طرف دیگر ماجرا پیام‌هایی قرار می‌گیرند که داستان سعی در انتقال آنها به مخاطب دارد. اشاره به نژاد‌پرستی، اختلاف طبقاتی و حتی اردوگاه‌های معروف جنگ جهانی دوم، از جمله مواردی هستند به شکلی واضح ارتباطی مستقیم با بازی نداشته و سازندگان تنها سعی در قرار دادن آنها در کنار ساخته خود داشته‌اند. نهایتا باید به این نقطه رسید که داستان Outriders نتوانسته تعادل لازم را در روایت خود شکل دهد. برخی اوقات بیش از حد به اثری کمدی و ساده شباهت دارد و در دیگر مواقع بیش از حد خود را به درام‌های سیاسی نزدیک می‌کند. روندی که بدون شک تاثیری منفی روی داستان گذاشته و نمی‌تواند این بخش را تبدیل به یکی از نقاط قوت Outriders کند.