DEATH STRANDING

بازی DEATH STRANDING بر محور دو مفهوم کلی می‌چرخد؛ ارتباط و مرگ. بعد از بوجود آمدن شکافی میان دنیای زندگان و مردگان، جامعه انسانی نابود می‌شود. بازماندگان این اتفاق فاجعه‌بار خود را با سبک زندگی جدیدی تطبیق می‌دهند؛‌ وجودی که در آن مرگ، بزرگ‌ترین کابوس آن‌هاییست که از سر شانس هنوز با آن رو به رو نشده‌اند.

شما از زاویه سم پورتر بریجز باید ایالات متحده را دوباره به هم «وصل» کنید. Sam در ابتدای بازی نماد انسان غیراجتماعی و پوچ‌گرایی است که سال‌های طولانی زندگی او را تلخ مزاج کرده، اما ماموریت او در راستای پیوند دادن دوباره شهرهای باقی مانده آمریکا و تغییر تدریجی‌اش در طول داستان نقطه غیرقابل‌انکار و تولد دوباره امیدی اجتناب‌ناپذیر است.

در تعریفی دیگر، Death Stranding  سعی دارد از اهمیت ارتباط انسان‌ها سخن بگوید و به آن برچسب‌های متافیزیکی بزند و از طرفی هسته داستان خود را به این ایده اختصاص می‌دهد که انقراض امری از پیش تعیین شده است.

اما در ورای این تعریف، روایت بازی دچار نقص‌های متعددی است. حتی شخصیت‌های Death Stranding هم در چکپوینت‌های داستانی دچار فراز و نشیب می‌شوند. در حالی که کرکترهایی چون هارتمن، ددمن و ماما فردیت‌های خاص خود را دارند که آن‌ها را از دیگر انسان‌های جهان جدا می‌کند،

به طور کلی، Death Stranding از شما می‌خواهد که یک محموله را از نقطه A به نقطه B ببرید و اکثر مراحل بازی حول این مکانیزم می‌چرخند. البته بازی خالی از اکشن نیست و در بعضی شرایط بخصوص به شما این قابلیت را می‌دهد که با انسان‌ها (تروریست‌ها و جدایی‌طلب‌ها) و هیولاهای عظیم‌الجثه دنیای مردگان مقابله کنید.

طراحی مراحل در استرندینگ به جرات از عوامل بسیار تحسین‌برانگیز آن است؛‌ جهان بزرگ آمریکای فروپاشیده آنقدر متنوع به نظر می‌رسد که هرگز از گشت و گذار در آن خسته نمی‌شوید. برای بعضی بازیکنان، حمل بار و حتی جستجو برای یافتن محموله‌های گم‌شده و سپس تحویل دادن آن می‌تواند به یک اعتیاد تبدیل شود. بازی جدید کوجیما در لحظات مهم و قابل‌توجه خود، آزمایشی در شبیه‌سازی آرامش و سکوت برای مخاطبان خود است.

بعد از عبور از یک مانع سخت و پشت سر گذاشتن خطر مرگ، آن هم از جانب مردگان گم‌گشته در ظرف زمان و مکان، در دشتی وسیع قدم می‌گذارید که به شما فرصت تأمل در مورد بازی و تجربه آن را می‌دهد. ناگهان، یک قطعه موسیقی پست راک از گروهی مثل Low Roar در پس‌زمینه پخش می‌شود. در چنین لحظاتی است که گویی کوجیما شما را به تفکر دعوت می‌کند، آن هم در مورد زندگی، در مورد رنج مشترک انسانی، در مورد چرایی‌هایی که بارها قبل از این ذهنتان را به خود مشغول کرده بودند.